In de zorg werken we met mensen. En achter elk gedrag schuilt een reden.

Toch gebeurt het dat feedback wordt gegeven zonder eerst te begrijpen wat er speelde.

Vragen als:

“Wat wilde je daarmee bereiken?”

“Wat speelde er op dat moment?”

“Wat maakte dat je afweek van het protocol?”

worden vervangen door uitspraken als:

“Dat had je anders moeten doen.”

“Zo doen we dat hier niet.”

“Dat mag niet meer gebeuren.”

In de hectiek van de zorg is het begrijpelijk dat feedback soms snel en direct wordt gegeven. Zeker in acute situaties, is er weinig ruimte voor overleg of nuance. Dan is een directieve stijl noodzakelijk om snel en doeltreffend te handelen.

Maar buiten die noodsituaties is het waardevol om stil te staan bij de omstandigheden.

Wat als er iets speelde dat jij op dat moment niet kon weten?

Wat als je collega handelde vanuit ervaring, noodzaak of nieuwe inzichten?

Wat als het protocol niet werkte, of de situatie uitzonderlijk was?

Echte feedback begint met luisteren.

Met nieuwsgierigheid in plaats van oordeel.

Met de vraag: “Wat maakte dat je het zo aanpakte?”

Pas als je begrijpt waarom iemand iets doet, kun je samen zoeken naar hoe het beter kan.

Feedback is een middel om processen en samenwerking te verbeteren.