Tijdens een recente mammografie viel me iets op dat me aan het denken zette over communicatie in de zorg.
Technisch verliep de procedure correct en vlot. Toch was de volgorde van handelingen opmerkelijk: ik werd gevraagd me bovenaan uit te kleden en pas dan werden de anamnestische vragen gesteld.

Hoewel ik zelf vertrouwd ben met medische settings, vroeg ik me af: waarom worden deze vragen niet gesteld vóór het uitkleden? Vanuit communicatie-oogpunt lijkt het logischer om eerst een kort gesprek te voeren, zodat de patiënt zich gezien en gehoord voelt vóór de fysieke kwetsbaarheid van het onderzoek.

Deze werkwijze lijkt niet ingegeven door tijdswinst — zeker niet in een setting waar veel ruimte is en geen andere patiënten zichtbaar aanwezig zijn. Mogelijk is het een standaardprocedure die ooit werd ingevoerd met het oog op doorstroming, maar die vandaag niet meer kritisch bevraagd wordt.

In opleidingen en lezingen over communicatie in de zorg benadruk ik graag het belang van kleine momenten die grote impact kunnen hebben op het gevoel van veiligheid en respect. Dit lijkt me zo’n moment.